Nova normalidade

ANTÓN PRIETO

Resulta que por fin camiñamos cara a unha nova normalidade. Ben. Mola o reto. Sondeemos. O de saudarse co cóbado parece algo banal. Afarémonos coa mellor dos nosos sorrisos, co máis puro dos nosos sarcasmos, con máis gloria que pena, como nos afixemos a ler no móbil, a non facer a cama ou a lavarnos o cuíño tras cada deposición, hábito quizá non moi estendido, xa que o máis cool foi prescindir do bidé durante estes últimos anos de interiorismo… pois síntese. 

Ah que a vostede non lle importa iso de lavarse o cu, ou lávao coa ducha facendo malabares. Paso atrás na hixiene anal, de xigante… ¿Quen é quen de ir aínda pola rúa coa testemuña do seu  residuo unicamente superado por un pouco de tisú? Dáse o caso que convivimos con xente que baixa ao mercado co seu  consolador alá adentro, que xa os fabrican especificamente para iso, o cal facilita a súa compra dunha forma substancial. 

Superando ese sublime costume de pracer mañanceiro, sigamos viaxando polo paraíso da normalidade. A súa alegría, por exemplo. Esa que manifesta cando vostede fai dano a alguén. Exercendo a vinganza, facendo circular todas as mentiras que agocha tras o seu rostro delicado e doce. Ou compartindo un deses vídeos nos que se ve á súa veciña ligando co xardineiro, ou ao cura saíndo do prostíbulo. 

A normalidade de escoitar o berro dun orgasmo estratosférico. E que dicir desa normalidade da gargallada fácil ante xente desgraciada que cae, ou dos gatiños que non acadan aquel moble. Risas cacofónicas, estériles, que abandonaremos nos confíns da vella normalidade. Ou o Mediterráneo, esa normalidade que separa dous mundos con tantos miles de cadáveres de xente nova e pobre baixo as doces fotos das súas ondas. Ou Ikea, a normalidade  impronunciable dos mobles a anaquiños, manexables, trampeiros, construídos para nós en calquera lugar do mundo mentres pechamos as fábricas de por aquí. 

Ou as fronteiras. O normal. As fronteiras normais, as españolas. Os teimudos, aldeáns, burros e estreitos nacionalistas sodes vós, non nós, que somos viaxados, cosmopolitas e amamos o mundo, pero só o que vai entre Xibraltar e Pireneos, entre a Serra de Gata e o Cabo da Nao. Ou iso tan normal de mirar con ese aquel a negros, abortistas, xitanos, maricóns, chineses, drogatas ou mouros para relacionármonos de ti a ti coas lendas máis escuras da nosa intrahistoria. Ou o normal que nos resulta que Assange estea preso ou Saviano confinado.

A normalidade de mercar estupideces polos aniversarios, de celebrar o amor con osiños de peluche ou camisetas enxeñosas e asiáticas. A de vixiar aos nosos fillos coma se fósemos policías, controlando a súa expresión e o seu bulir, impedíndolles o seu desenvolvemento, alonxándoos dos seus riscos, converténdoos en vulgares marionetas. O normal. A cara que se lle queda ao ver ao seu veciño travestido, ou a outro tragándose un bo rabo apoiado nunha árbore ao pé do Lérez. Á merda coa súa antiga normalidade. 

Apúntome, Presidente. Axúdenos a resistir ao bicho inventando unha nova maneira, que nos sirva para convivir, que nos axude a crecer como seres libres vendo aos demais como seres libres, amables e comprendendo que raras somos todas, como di unha admirada lesbiana da Illa. E non se me cinga ao metro e medio, que precisamos máis mundo, máis amor e menos telarañas para ser absolutamente normais.

A Arte da Guerra

Se existe algún importante libro militar no mundo, é este. Escrito no século V adC por Sun Zi, recolle tácticas e estratexias militares ben antigas. Segundo dixo o seu compatriota Mao Yuanyi no século XVII “Quen antecedeu a Sun Zi non pode compararse con el, e quen sucedeu a Sun Zi tampouco pode compararse con el”. Hai unha preciosa edición de Teófilo Edicións en galego deste pequeno libro que moitos consideran “o núcleo da sabedoría da guerra”. Ogallá estea perto o momento de consideralo un libro de arqueoloxía.

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 30 DE ABRIL DE 2020, DÍA DE CONFINAMENTO