Inverno Primavera
ANTÓN PRIETO
Unha foto do mestre Cervera, publicada onte nas primeiras páxinas interiores do Diario, diagnostica fielmente a situación. Mami con criatura pola Ferraría. Rider con algo ás costas e en bici. Carteleira coa sobreimpresión “Suspendidos”. Cola no Acuña para proveerse de pan fresco, doces ou empanadas. Pero hai dous detalles que elevan a foto ás alturas: a programación de Cultura encabezada pola palabra “Inverno” e a fantástica conspiración da natureza entre as pedras do chan. Herbas que, liberadas de calquera presión, bulen por entregarse á claridade dunha cidade entreistecida pero esperanzada.
De entre todas as estacións, o inverno é quen máis pode definir esta brutal primavera. Se o tempo fose unha línea única e non só un ritual de recaídas e renacementos, o inverno sería a última fase do percorrido. O ocaso de todo. Sería a estación da recollida, da intimidade, da conexión con nós mesmos, dos balances sobre o que foi o camiño, da morte. Non debemos caer no derrotismo, pero por moito que nos opoñamos, ahí están os caídos.
Ahí están as vítimas, cos seus pulmóns invadidos, cos seus respiradores artificiais, coas súas Ucis, coas agarimosas mans e a enorme sabedoría de quen intentou dalo todo por sacalos adiante. Ahí están eses pensamentos do que pode chegar a ser o último treito, o derradeiro, tirando do alento, confuso, entre a febre que anuncia o pior día da túa vida e a raiba por seres un dos elixidos, imaxinando a felicidade de quen aínda pode soñar con pasear pola beira do Lérez, co que a ti che gusta esa senda que circula polo estómago dos carballos.
Pero non. Estás aí, perto do día que ha quedar grabado no mármore da túa tumba ou na memoria da túa xente. Nun momento do mundo no que ademáis sabes que nen sequera os teus achegados poderán irche ao enterro, só o teu fillo e a túa neta, se acaso. Pensas en cómo sería capaz ese bicho invisible de invadir as sábanas brancas que con tanto agarimo bordaches hai anos. Compartiches contigo mesmo eses días dun inverno de abril esa tensión sobre se hei chegar ou non a sair deste hospital a pé, se volverei a abrazar aos meus amores.
Isto é inverno, os días nos que se libran as batallas contra a cruel amenaza deste bicho cabrón. Se non tes a sorte de superalo, participaremos en todas as homenaxes que vos fagamos, lembrarémosvos sempre coma esa parte riquiña do país que deu sentido a un inverno prolongado. Ogallá a palabra “suspendido” sobreimpresa no cartel dos espectáculos cobrase o mesmo sentido metafórico, e fose quen de acabar con este frío sanguinario.
Pero ahí están as ervas do chan. Ahí está a primavera. Será triste polos que xa non están, claro que si. Todos imos non estar algún día. Pero todos imos ter alguén que nos suceda, como nós sucedemos aos nosos país, aos nosos mestres, aos nosos amores maiores, aos nosos ídolos. Alguén que, como esas follas de erva que xorden liberadas das pisadas dos paseantes, siga vivindo dentro dos corazóns que quixemos, eses lugares nos que continúa o arrecendo do noso aroma. Esa forza capaz de impulsar a nosa alegría apoiada na herdanza de quen amamos.
Son a primavera, o reinicio de todas as cousas, a certeza de que a vida nunca para, a soberbia lección que a natureza nos enseña. Coidádeme. Vivide conforme á miña sabedoría infinda. Non me pisedes. Son o único que pode axudarvos a continuar o camiño.
After life
Ubicados nesta trascendencia grazas á fotografía de Javi CM, temos que recomendar unha serie brutal. Curta, duas tempadas, con breves capítulos minimalistas de pura emoción. Son felices. Viven a vida tranquila nunha provincia británica. Ela morre e el queda só. Sen fillos. De mil formas se contou o amor. Esta é unha delas, chea de matices, de humor, de silencios, de esperanza. Ricky Gervais, un enfant terrible de Holywood, un tipo con sona de burlarse dos famosos, é o creador, director e actor principal dunha serie coa que quere falar dun tema tabú: a morte antes de tempo. Se teñen ocasión, non a perdan.
PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 1 DE MAIO DE 2020, DURANTE O CONFINAMENTO
