Amores distantes

ANTÓN PRIETO

Hai partes substanciais da vida das persoas das que non fala case ninguén. O confinamento chega a todas as partes do corpo e a case todas as do mundo, e os nosos relatos, o esquema de razoamento da nosa relación co virus e esta estraña situación paralizante, nunca inclúen unha dimensión latente en moitos corpos, en moitos corazóns, en moitos aparellos xenitais. Os amores afastados.

Sei de alguén que se arrisca cada noite que libra do seu traballo esencial e achégase á calor do seu amado, que reside a poucos quilómetros da súa casa. É un amor case adolescente, dos vinte anos e por tanto fastuoso, como todos a esa idade. Explicáronme como fan. Quedan en Carrefour e circulan por non sei que camiños burlando a presenza policial. Non se senten delincuentes, non se senten irresponsables, son xente de ben, cos seus traballos e as súas cabezas ben amobladas. É o desexo o que lles move a aventurarse polos camiños de Salcedo en busca da calor e a paixón irrefreable.

A corentena é dobremente cruel co desexo dos distantes. As distintas revolucións/evolucións/conexións das últimas décadas crearon novas dimensións para a felicidade das persoas. A familia convencional sen licenzas sexuais dos seus membros está en franco retroceso. Moitas parellas desfanse ao entender que deben explorar novos horizontes. Outras mantéñense cos seus compoñentes cruzando certas fronteiras que consideran perigosas, pero ao que se arriscan tras razoar que os bicos que non dás hoxe, nunca se recuperan, e a vida é curta e toda esa andrómena existencial. Moitas persoas viven orgullosamente soas, adoptando unha existencia plena e apetecida. Outras mesmo manteñen relacións familiares complexas, a varias bandas, o que por moi minoritario que resulte, tamén existe e ademais é admirable, porque conleva unha dose de valentía que as converte en especiais.

Todos sabemos que hai amores que en distintas relacións —secretas, explícitas, frecuentes, esporádicas, combinadas, complexas ou simplemente proxectadas— a dúas ou tres cadras da túa casa, na túa propia cidade ou na de á beira, pero tamén a 20, 80 ou centos de quilómetros de distancia. Amores que enchían moteis ou remotos espazos naturais onde explotaban de felicidade. Amores que aproveitaban calquera escusa para descubrir cidades ou foder en lugares insólitos, construíndo inesquecibles aventuras, para regresar despois á máis ou menos gris realidade das súas vidas.

Amores con cadencia semanal, mensual, bimestral, anual. Amores que cando se xuntaban consumían todo o tempo que tiñan en mascar insistentes o sexo ata a extenuación, porque cada minuto mide moito menos de sesenta segundos cando o cerebro rexistra sensacións tan excitantes, tan absolutas, tan desexables. Amores que non saltan ás roldas de prensa de Moncloa porque a esa xente só lles preocupan as curvas necrolóxicas, a saturación das UCIs, a calidade das mascariñas. E satisfacer aos lobbys da infancia, aos das residencias de anciáns, aos que venden automóbiles ou aos carrilbicistas, todos moi afastados das secretas paixóns da xente de ben.

Solidaricémonos coa depresión dos amantes, coa frustración dos desexados, con quen reza por un posto de privilexio na desescalada asimétrica das viaxes, por quen estarían dispostos, como di a lenda, a camiñar sobre as augas do mar de Galilea, pero só para achegarse a eses beizos húmidos cos que soña cada instante.

Bovary

Un bo momento para ler ou reler esta magnífica novela de Flauvert, que ademais de conter un retrato estupendo da Francia decimonónica, agocha a intimidade dunha muller que desafiando as escalas do seu tempo, decide alimentar o seu corpo con estimulantes vitaminas desenvolvidas a partir dunhas cantas miradas furtivas. Sen dúbida, a literatura estará infestada de exemplos, pero Madame Bobary é unha precursora marabillosa de como aproveitar con alegría a hipocrisía do seu tempo. Aínda que algo avanzamos. O dela acaba en traxedia. O noso continuará despois da pandemia.

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 26 DE ABRIL DE 2020, DURANTE O CONFINAMENTO