Billy o sádico

ANTÓN PRIETO

Morrer coas botas postas é unha expresión que queda moi grande ao personaxe que hoxe nos ocupa. Ninguén, nin o máis cruel humano, merece morrer. E vaia por diante un sentido respecto cara á familia, os amigos, cara ao círculo íntimo de alguén que para quen non formamos parte dese círculo, a maioría da poboación, non era unha persoa, senon un símbolo, un tipo capaz de representar algunhas cousas importantes. É o malo de ser famoso. Tes un espazo reservado para a túa vida, pero outro que resulta unha versión extensa de ti mesmo que che xulga e trátache como a un logotipo.

Billy o Neno, nado Juan Antonio González Pacheco, foi un personaxe clave na transición. Por baixo do frus-frus do juancarlismo, durante os anos 60 e 70 este home destacouse como o terror de Madrid. A xente que se movía en torno ao partido comunista á fundación do sindicato Comisións Obreiras, aos movementos alternativos á recolocación do vello franquismo nos postos claves da nova democracia que fraguou na Constitución do 78… toda esa xente digna do Madrid resistente, unida aos novos movementos obreiros e esudiantís que emerxían no ocaso da ditadura, teñen neste policía torturador e cruel un sinónimo do oprobio, o abuso e a prepotencia violenta da ditadura e a transición contra todo aquel que quixese desmarcarse das pautas establecidas polo réxime.

Recordo ao meu vello Pedro Lorenzo, un dos heróis da miña vida. Hoxe case 80 anos de mirada digna e acuosa, despedido da Perkins, dos que viviu de perto o famoso xuízo 1.001. Toda a súa mocidade loitadora pasouna enganchado á psicanálise e á incerteza de se axentes enviados por este inspector cabrón chamaban á súa porta ou a tiraban dunha patada. Viu caer moitos dos seus compañeiros amordazados pola ameaza deste tipo que baixo o reloxo das badaladas de fin de ano infrinxía danos atroces ás súas vítimas para que falasen, para que delatasen, nunha loita desigual dominada polo sadismo dun personaxe abominable.

Este violento capador de soños, este torturador que aínda onte morreu nunha cama de hospital tras cobrar as pensións que lle reportaban os seus “méritos” policiais é un deses policías que manchan a memoria de tantos outros axentes e mandos decentes que fan o seu traballo sen tes que acudir á miseria dos seus costumes displicentes e indignos, exercidos desde o alto dun trono covarde.

O pasado 25 de abril alguén lembrou que Portugal saíra da ditadura polos seus propios medios, algo que España non conseguiu a pesar de telo intentado. Pero o máis grave é que, 45 anos despois da morte do ditador entre brancas sabas de algodón, tampouco conseguiu defender a dignidade de tantos agredidos por este matón que esnaquizou as vidas de tantas persoas. Vergoña colectiva dun país que enterra ao pior da súa xente sen darlle a oportunidade de escoitar oficialmente os reproches das súas vítimas, cheas de nobreza e razón.

Cancións da República

Aprendín algúns acordes da Internacional da man da miña avoa nos anos 60, unha peculiar versión que dicía “agrupé agrupémonos todos, na vito, na vitoria finaaaal…” Busquen cancións desa época e encheranse de himnos vigorosos, pezas de guerra e de amor, mesturadas con poemas de Lorca e por suposto co enorme cantar Os Pinos, de Pondal, que, pouco despois de recuperada a autonomía converteríase no noso himno nacional. Tamén mo cantaba a miña querida avoa, que debía ser moi vermella e valente para manter na súa memoria durante todo o franquismo a flor e a dignidade que nunca quixo perder. Youtube pónvolo fácil, en recordo de todas esas alimañas que nos amargaron a vida.

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 8 DE MAIO DE 2020, DURANTE O CONFINAMENTO