ANTÓN PRIETO
Acobardados polas insistentes e machaconas medidas para nos reinserir na nova normalidade, observamos como imos afrouxar os rigores da nosa inmobilidade. Dous metros, beirarrúas anchas, xel hidroalcohólico, luvas e máscaras, mamparas, rotulacións provisorias, turnos inauditos … unha desagradable liturxia de quirófanos apodérase das nosas vidas ante a que ademáis debemos poñer cara de risa. Entreguémonos con agarimo ás estreiteces da distancia controlada, claro que sí, aceptemos con deportividade esas normas rotundas contra nós mesmos e tomemos en serio o que Simón e compañía nos recomendan para vivir.
Se existe un itinerario cruel nestes días será o da aperta. Ese espazo de tempo no que remata a viaxe desexada, o encontro casual, o protocolo asumido de tantas situacións que nos resultan imprescindibles. Unha aperta é chegar ao cumio de momentos que sempre desexaremos vivir, por enriba de todos os desacougos, de todas as miserias que compartimos, de todas as experiencias derrubadoras, de todas as treboadas. A aperta política de Genovés nese cadro que din que representa a transición e que os madrileños chantaron ante o despacho laboralista de Atocha. A aperta de “matáronlle un fillo”, de Castelao, esa alegoría antifascista. Ou o da paternidade de Ramón conde ao pé da Torre de Hércules. Ou tantas e tantas que enchen as artes plásticas de significados sublimes.
Desacougo, ánimo, proteción, plenitude, erotismo, amizade, pranto, ceremonial, bondade, caridade, compaixón, seguridade, xenerosidade, compromiso, amor. É tan grande o universo de sensacións que pode xerar unha simple aperta, que prescindir tanto tempo do seu uso social vai ser realmente duro.
Temos o recurso ás apertas íntimas e cotiáns, que por seguras e omnipresentes semellan ter menor importancia no carrusel das sensacións necesarias. Devecemos polas apertas dos familiares que máis lonxe viven, dos regresos intermitentes, das chegadas a eses lugares que frecuentamos só unha vez ao ano, polas apertas húmidas dos amantes, polas máis medidas e defensivas do sexo efémero, do que o meu querido Alf chama sexo industrial.
Para el, “a aperta supera ao beixo, ao acariño, á penetración ou á felación como fronteira invisible que separa os afectos, polo que se convirte nun anatema entre descoñecidos”. E ten razón, os descoñecidos poden sudarse, sobarse, devorarse enteiros, manter todo o sexo que lles proscriba o desexo, pero rara vez se funden nunha aperta da alma, desmecanizada, sen as grúas da loxística erótica. Se iso che ocorre no primeiro polvo, seguro que has enganchar ou alomenos elevalo ao teu altar das nostalxias, na viaxe de Hiperión aos Paraísos Perdidos que Charo López traducía desde Hölderlin nesa potente peli de Martín Patino.
Queremos esas apertas íntimas, soñadas, esas apertas que o teu amor te describe calquera mañá cando che di que precisa o teu corpo para o sexo, pero sobre todo para a aperta. Esas apertas que tan ben ulen, que tanto prestan, que, volvendo a Alf, “nos retrotraen á sensación de proteción absoluta que é o útero materno, unha necesidade vital mentres esteamos no planeta, un xesto necesario que nos convirte en vulnerables” en marabillosamente vulnerables ante todo iso ante o que nos apetece pechar os ollos para seguir vivindo. “Abrázame, anda”. Cantos amantes usarán o whatsapp cada noite con esta frase aínda por algunhas semanas máis?
Almodóvar
“Los abrazos rotos” é un deses filmes que quizaves algúns fans de Almodóvar sitúen nun lugar intermedio da súa filmografía. Desas ás que a industria española do cinema aldraxou nos Goya premiando só a música de Alberto Iglesias. Eu recoméndollela encarecidamente, porque é unha peli redonda sobre a intimidade do desexo que acariña todos os paus do universo dese xenial director que tanto nos marcou a mirada.
PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 11 DE MAIO DE 2020, DURANTE O CONFINAMENTO
