Cruzar o Manzanares
A N T Ó N P R I E T O
De novo falou o presidente. De novo unha prórroga, esta vez poética. O 25 de abril é unha data redonda, demasiado linda, demasiado Grándola para ser definitiva, pero alomenos marcámola de novo no calendario con permiso de José Afonso, albiscando ese grolo de liberdade tan desexado.
Un presidente que fala sereno e emocionado, que achega o sentidiño que o país necesita, que toma o tempo que precisa para longas exposicións e respostas. Sánchez sabe de sobra que podía dicir o mesmo nun telegrama, pero tamén coñece que esas peroratas axúdannos a equilibrar a raiba, a manexar o medo, a dixerir a traxedia. Unha vez máis despregou toda a súa capacidade teatral para manter firme a vela do barco con aparente humildade, firme determinación e unha pinga de épica nacionalista, xusto o que se espera dun gobernante.
Unha xenerosa fervenza de homenaxes, de agradecementos, de pésames, de recoñecementos. Todo eso que cada un de nós expresa relixiosamente cada día ás 8, nunha breve liturxia na que mesturamos a furia pola negrura que temos diante, co orgullo por pertencer a esa parte cívica do mundo que “non deixa atrás a ninguén”, como sempre repite o Presidente. Un antídoto contra o balbordo da dereita, contra os fakes do neofascismo. Cada un á súa guerra. A nosa é contra o covid, non contra os pantasmas.
E esa espiritual alusión aos Pactos da Moncloa. No 77 había que vencer a terrible sombra do franquismo, que era un megavirus ben visible, e alí non estaba o doutor Simón dando consellos amables con voz augardentosa, loitando xeneroso contra os muíños do enxeñoso fidalgo. Había unha clase empresarial que vivía inqueda polos cambios daquel tempo, e ese pacto foi quen de darlle folgos, de relaxala, de amarillear un pouco aos sindicatos, de acabar de cumplir o soño dos tecnócratas do Opus e enganchar definitivamente o reino ás economías liberais que pouco despois acabarían na CEE e a OTAN.
A elite económica relaxouse e adoptou novas formas de relacionarse co poder —vexan La caza, de Saura—, os franquistas convertíronse en conservadores, os socialistas de entón renegaron da esquerda, os comunistas esqueceron o Viva Rusia, a dereita basca e catalana púxose a colaborar e a esquerda nacionalista mantiña pulsos que non lograban convertir en batallas. E as estratexias terroristas vivas por ámbolos extremos, seguían cobrando vítimas.
Hoxe moito cambiou. Non hai máis que ver a Felipe González desprezando desde a cuberta dun iate a Pedro Sánchez. A economía industrial está esnaquizada. Acabaron coa banca e outras empresas públicas. Os brokers dominan o mundo. A manufactura foise a Asia para aforrar salarios. A especulación está interiorizada, é o normal. Os lobbies de entón eran de xoguete comparados cos de hoxe. A liberdade de comercio é un animal desbocado que esnaquiza as economías de proximidade.
No político, a dereita ofrece a versión máis ultra e a menos ultra, ambas as tocadas pola súa relación con ditadura e corrupción. O PSOE, cos seus pactos tanto cos neocomunistas como cos nacionalistas, parece que quere entender que España pode ser outra cousa, aínda que non acaba de decidirse. As nacións periféricas piden a palabra, sen elas nada pode funcionar. Todo parece indicar que máis que Pactos da Moncloa con neofascistas e ultraliberais, precisamos un tratamento de intelixencia emocional para reinventar todo isto mirándonos con empatía rexeneradora, con menos inercias épicas e máis agarimo mutuo. Só así poderemos cruzar o Manzanares.
Aute
Escoiten Al Alba, claro que si. Escóitena moito e vibren con ese berro marabilloso daqueles anos nos que por fin nos íamos sacudindo os ollos da pólvora do 36. Pero vaian máis aló e profundicen na súa obra, na súa poesía delicadísima, doce, íntima, chea de amor e beleza. Alimento para toda unha xeración que hoxe vivirá máis orfa aínda. De alguna manera. Que fría es la cera de un beso de nadie… y nada más, apenas nada más.
PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 5 DE ABRIL DE 2020, DÉCIMO SEGUNDO DÍA DE CONFINAMENTO
