A cidade de seda
A N T O N P R I E T O
Claro que a actualidade ten moito do que falar. A estupenda equipa do Diario xa nos ofrece un enorme caleidoscopio de novas e opinións, de fotos e relatos informativos sobre as nosas vidas baixo o virus asesino. Gozádeas. Tras cada historia que nos contan hai unha mostra da firme vontade de loitar contra este cogumelo invisible e cruel, a negra sombra das nosas vidas estas semanas raras.
Pero asomarse a Pontevedra esta morna mañá de domingo é facelo a un plató de seda no que a arquitectura urbana móstrasenos tamizada pola leve sensación dun prácido sol aínda tímido e de baixo itinerario. As tapas das alcantarillas aparecen ante nós como xoguetonas protagonistas de rúas desertas, que perderon a súa condición urbana para ascender á de escenarios dun walking dead civilizado e hixiénico.
Os mortos que nos circundan non sairán pasear, porque esa versión posmoderna da Santa Compaña foi creada para sobrecollernos no sofá doméstico, pero na cruel realidade os mortos que o virus multiplica por cero desaparecen, deixarán de ver xa para sempre esta luz de primavera convertida en morno tecido de tacto delicado.
Asomarse onte á miña atalaia desde a que se ve toda a volta entre as últimas casas da Caeira ata as primeiras de Marcón era como trasladarse a unha desas pinturas románticas de Turner, o paisaxista inglés dos ambientes densos e cálidos, dese cromatismo mañanceiro que logra o sol cando se ergue e que o pintor é quen de potenciar ao máximo engadindo dramatismo e tensión. Así estaba onte Pontevedra, cunha banda sonora imaxino de paporrubios, xílgaros e gorrións que neste momento espectral toman un enorme protagonismo.
Calquera cidade amanece así un plácido día de primavera, aínda que a primavera se nos revirase tanto, como querendo dicir que o planeta nos chama a portarnos mellor con el, porque coa merma do trafego humano sobre a súa pel melloraron todos os índices ambientais. Lores e Mosquera lograron por fin a súa cidade sen coches, esa Ítaca da que renegan, porque seica o deles é a cidade con menos coches. Pero non así, sen nengún.
Pontevedra onte era o soño ambiental de calquera naturalista. Hospitais, panaderías, quiosques e farmacias son compatibles cun ecosistema hipernaturalizado. Rúas, prazas, parques e xardíns, operativos para raposos e parrulos, para xabaríns e lobishomes. Pero iso é xusto o que non queremos, a cidade museo, a capital paralizada, a inacción total, o silencio, a ausencia absoluta das persoas. Esa é a Pontevedra morta. Pode resultar fermosa, si. Pero esa fermosura é a beleza dos cadaleitos, do silencio, dos corpos conxelados pola morte, que son a antítese desta mañá de primavera.
Morning Star
Sí, o título desta novela colleuno o seu autor, o lugués Xosé Miranda, do nome da máis famosa nave asaltada polo capitán Benito Soto, o que se considera o último pirata do Atlántico, que figura en todo o alto da nosa iconografía urbana. Unha epopeia de bandas que a mediados do século XIX sacuden a comarca na procura do tesouro que Soto escondera na cidade e que por certo, aínda ninguén atopou. Un espléndido relato de aventuras, seica toda unha homenaxe á Illa do Tesouro de Stevenson. Non vos perdades esta pequena novela épica que nos fai viaxar polas nosas rúas e parroquias de hai case 200 anos.
PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 30 DE MARZO DE 2020, DÉCIMO SEXTO DÍA DE CONFINAMENTO
