A N T Ó N P R I E T O
Tres ou catro pisos por baixo do meu asoma cada día ás 8 unha linda velliña cana a aplaudir con ganas. Leva unha pequena campaíña para tocar cando cansa. Ao seu carón, unha frondosa maceta de xeranios rosa, completa o entrañable cadro. O tren, durante as dúas pasadas semanas, escoitábase alá pola volta de Xosé Malvar, cando antes o seu bruar disimulábase entre os ruídos da cidade, que esta semana serán maiores grazas sobre todo á volta ao traballo da construción.
A escea da velliña plateada énchenos a alma de admiración. A muller debe estar sola na casa. Pode que teña perto algúns fillos ou parentes, pero saben que non deben estar moito con ela, polo que poda pasar. Ela tamén o sabe e resite. Sabe que en Montecelo a tratarían coma unha raíña, porque para iso se esforzou durante toda a vida para construir cos demáis un mundo algo máis vivible, capaz de colectivizar aspectos moi importantes das nosas vidas. Probablemente, por fortuna, o virus non chegará aos seus pulmóns, pero teremos para sempre esa Imaxe poderosa, con toda a súa luz, con toda a súa forza, dedicándonos de cando en vez o seu aplauso, de cando en vez o tintineo da campá. Outras persoas saen pola fiestra compoñendo esa espléndida sinfonía diaria. Aquí estamos. Somos Pontevedra. Entre todos e todas dicimos, cheos de raiba polos mortos e de esperanza polos enfermos, querémosvos a todas e todos os que estades currando. A miña querida Diana-RR falaba nun precioso artigo sobre comunicación non verbal, da súa veciña de enfrente: “Hoxe disgusteime porque non a vin, e todas as alamas encendéronseme na cabeza. Agardo con ansia ás 20 horas de mañá para comprobar que segue ahí”.
O tren do Eixo Atlántico atravesa a cidade. Antes víase, pero non se escoitaba desde a miña casa. Agora brúa como un cohete mentres alcanza a velocidade de cruceiro entre a estación e o túnel de Lérez. Antes non había ruidos porque todo era ruído, ruído xordo, pasivo, como a igrexa á que moitos católicos ignoran durante o ano e só lembran cando lles convén. Hai uns días, un deses festivos, ás 4 da tarde, collín o coche e fun mercar o Diario a unha gasoliñeira da av. de Lugo, máis que nada por desentumecer o meu veterano peugeot, non fose agripallar. Era a cidade do silencio, pantasma, na que de seguro o meu silandeiro motor escoitábase desde os sextos igual que desde os primeiros. Bastante, pese a que vai coma unha seda.
Ruídos que non existían, acougados no zumbido invisible da urbe. Raíñas pola xanela do solpor reclamando coa súa presenza, aportando a súa pinga de poesía social a este tempo de negrura. Signos, manifestos mornos dunha experiencia brutal nas nosas vidas.
Stromae
Conforme me ía chegando á obra de Paul Van Haver ía descubrindo a enorme carga semántica deste completo artista, que estivo dous anos retirado a causa dun cruel incidente co famoso semanario Charlie Hebdo, co pai do artista, asesinado en Ruanda, de protagonista. Busquen información e flipen co tema. Abraiante. Van Haver parece un pintor flamenco, polo nome, pero non. É o autor dunha manchea de marabillosas cancións con aroma social e espléndidas producións videográficas e simbólicas. Apoiado na súa propia empresa creativa producen música, pero tamén iconas, roupa, ideas e concertos. Piquen na rede “Stromae Montreal” e gocen dun tremendo concerto nesa cidade canadiana. Ah, así é como se chama: Stromae, eso é: maestro, pero ao revés.
PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 14 DE ABRIL DE 2020, VIXÉSIMO SÉPTIMO DÍA DE CONFINAMENTO
