A n t ó n P r i e t o
Vivimos na guerra máis intensa da era contemporánea. Antes de nada. Guerra, con permiso dos máis maiores, de quen sofriu a represión fascista dos anos 30. Con permiso e con toda a enorme sensibilidade que merece este capítulo tan especial da nosa historia. Por iso imos comezar cunha enorme recomendación: “Todo canto fomos”, una novela imprescindible para recrear a Pontevedra dos anos previos ao levantamento de Franco contra a república democrática na que se mascan os dous momentos de contraste dos duros anos 30: a felicidade previa e a brutalidade posterior.
Un relato cheo de tristura, de momentos terribles, de historias terribles, de amores terribles, de parentescos terribles, de días terribles. Porque terrible foi todo o que tivo que ver coa guerra e lembralo en cada momento é unha necesidade colectiva. O seu autor, Xosé Monteagudo, pontevedrés de Moraña, fai un magnífico relato da crueldade, que é un máis das centos de testemuñas de aquel tempo, que vía documental ou creativa, nos falaron da guerra e a represión.
Por iso hoxe, a pesares de utilizar a mesma palabra, temos que marcar distancias con aquel episodio no que as armas, o lume a morte, venceron á dignidade e aos dereitos civís. Por respecto, por proporción e por xustiza.
Sánchez, implacable
Por tanto, guerra, pero menos. Un día destes quizaves toque falar do papel, da iconografía, que xeran policías e militares na televisada sala de prensa de Moncloa. Pero hoxe imos fixar na estratexia informativa que o bipartito está utilizando durante a crise. Un mecanismo deseñado para emitir as noticias oficiais en directo, con varios servizos diarios a través de roldas de prensa frecuentes, a tres niveis: o presidente do Goberno no cumio para as ocasións especiais; algúns ministros sexan ou non do cuarteto operativo da crise (sanidade, infraestruturas, defensa e interior), e un terceiro nivel composto por personal de corte técnico, no que ademáis dos responsables de Policía, Garda Civil, o Exército e a rede de mobilidade, comparece quen está a se convertir no líder natural desta situación de crise: o doutor Fernando Simón.
Un improvisado sistema informativo liderado por un presidente con extraordinaria capacidade de convicción e fiabilidade. Tranquilos todos; estamos convosco; ánimo, resistamos xuntos, todo pasará. Un presidente que manexa, coa súa serena frialdade, todo canto balbordo tratan de organizarlle Ayuso, Casado, ou Hernando, expresando o que saben en política: patalexar, despreciar e incendiar. Estrume que Sánchez simplemente ignora. Acaso algún redoble de tambor contra Torra estratéxicamente pronunciado pola ministra Robles, case máis dirixido aos seus subordinados que ao público xeral.
A templanza e a contundencia presidencial do pasado sábado, continuada onte tras a conferencia cos presidentes, mostra un home abnegado, obsesionado por vencer as famosas curvas do bicho e por organizar a loxística e a operativa dun país que atravesa o momento máis difícil da súa existencia tras a guerra. Sánchez diríxese con mestría, con paixón e con rigor á cidadanía dun estado amedrentado, ferido, necesitado de esperanza. El sabe que representa a luz que as persoas precisan ver. Porque estamos poñendo a proba non só a calidade do noso sistema de saúde, maltratado polos recortes e a lóxica da eficacia capitalista, senón tamén a nosa propia capacidade de nos sobrepoñermos á maior sima económica da nosa historia na que todos os recursos —tamén os beneficios que figuran nos balances dos grandes emporios— serán necesarios para o reequilibrio e a xustiza social.
PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 23 DE MARZO DE 2020, NOVENO DÍA DE CONFINAMENTO
