E tamén polis bos

ANTÓN PRIETO 
Supoño que deben estar moi satisfeitos polo apoio que reciben da maioría da xente neste período de confinamento, pero o certo é que aínda viven entre nós algúns despistados sobre o importante papel das policías non só durante este momento delicado, senón en xeral. E falo das polis e non do exército, que ese é outro cantar. Ambos teñen relación coa seguridade e a necesaria intimidación que debe exercer o poder público ante a poboación, pero son ámbitos completamente distintos.

Podemos discutir se a democracia é máis ou menos perfecta, se a dirección policial se exerce con máis ou menos cerebro, se o xeito de exercer o sindicalismo ou a participación interna nos distintos corpos policiais decorre desta ou outra maneira, se o corporativismo excede os límites do razonable, se moita xente —dentro e fóra das polis— mestura un certo sentido épico, patrioteiro ou chauvinista co exercicio profesional do seu labor, ou sobre as confusións entre a autoridade e o autoritarismo que algúns levan por bandeira.

Todo iso é discutible, claro que si. Pero do mesmo xeito que o é un médico sen sensibilidade á hora de transmitir unha mala noticia, un enfermeiro que paga cos seus pacientes calquera mediocre racha persoal, un profe que desmotiva aos seus alumnos en nome de non se sabe qué materia curricular ou un administrativo que sublima a burocracia elevándoa a un nivel irracional e absurdo. Ademáis, as polis foron liberándose, a desigual velocidade, desa espesa borralla que herdou da negra sombra do franquismo.

Os e as axentes das policías, os seus cadros de mando, son hoxe un puntal sobresaínte na loita contra o virus cabrón, como o son cada día garantindo a nosa calidade de vida, porque aí están sempre que os necesitamos. Cando alguén nos amenaza, cando pretenden ou conseguen violarnos, cando nos rouban algún ben, cando temos un accidente de tráfico ou doméstico, cando detectan algún clan perigoso para a convivencia ou perseguen a algún presunto ladrón ou asesino.

Pero tamén cando estamos de festa, cando camiñabamos pola rúa exercendo a nosa preciada liberdade de movementos, cando utilizabamos un aeroporto ou unha estrada, ou asistiamos a un espectáculo deportivo. Ahí están sempre, silandeiros, dispostos a partirse a cara por nós, a poñerse co seu uniforme dotado do simbolismo da autoridade, entre as persoas que poden ameazar calquera momento das nosas vidas.

Claro que existen episodios pouco edificantes, como represións abertas ou exhibicións gratuítas de Forza que fan máis mal que ben á sociedade, e por suposto, tamén á propia policía. Hai dirixentes institucionais que por razóns case sempre inconfesables utilizan aos axentes en beneficio do seu propio relato político, poñéndoos aos pés dos cabalos. Incluso hai algúns que exercen o seu traballo con escasa intelixencia, como en calquera outra profesión, provocando males maiores dos que buscan atallar. Pero a maioría deles, cada un de nós podemos confirmalo por propia experiencia, camiñan con prudencia, amabilidade, rigor, sensatez, servizo público e altísimo sentido moral. Eles e elas, os nosos e as nosas polis, están tamén no noso corazón cada día ás 8 da tarde.

Wallander

E xa que falamos de polis, imos adentrarnos no xénero negro. Inspector Wallander. Sónalles? A rebumbio do boom nórdico foise popularizando entre nós esta magnífica serie marabillosamente escrita por Henning Mankell, sobre crimes rexistrados no país de Scania (sí, como os camións), ao sur de Suecia, mesmo frente a Dinamarca. Aló, na pequena cidade de Ystad, presta servizo este magnífico poli. Crónicas que cunha especial sensibilidade relata aportando datos non só sobre as pescudas policiais, senón sobre a política e a sociedade sueca, nórdica e europea. A leona branca, os cans de Riga, a quinta muller… novelas de dixestión fácil, amenas, coas que tocar a fría pel do Báltico sen sair da casa.

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 16 DE ABRIL DE 2020, VIXÉSIMO NOVENO DÍA DE CONFINAMENTO