Eurovirus

Cóntannos as crónicas deste día que Europa resucita o espírito PIGS. Si, porcos. Así chamaban desde o norte aos países do sur, unhas economías que manexan a pracer a cambio da súa cooperación con algunhas infraestruturas públicas. Bo, non sexamos malos. Non é tan así. Na actual crise vírica os porcos sureños incorporamos a Francia. Benvida. Na vosa historia de lendas urbanas aparece un gran inimigo da vosa pel: o xabrón. Aínda que hei confesar que no meu dilatado contacto con corpos galos, nunca observei tan inquedante bulo: os franceses foden  limpiños e saborosos como quen máis.

Á marxe de cheiros e sabores, parece que 4 países opóñense á emisión dos coronabonos, panca que permitiría unha especie de “todos a unha” no financiamento conxunto da UE tras a catástrofe. De novo faise evidente que a Unión é unha unión de conveniencia, un club de intereses non sempre confesables, que a pesar dos esforzos que tentan popularizala, desdibuxa a súa misión conxunta en momentos cruciais coma este.

Velaquí países como Holanda, Alemaña, Austria e Finlandia, opostos ás medidas solidarias cos seus paraísos vacacionais. Hai quen de novo saca a relucir a canción de que isto pode supoñer o golpe definitivo á UE. Incluso Antonio Costa, primeiro ministro portugués, utilizou unha palabra forte: “É repugnante re-pug-nan-te, España non creou o coronavirus”.

Referíase aos ataques dun ministro liberal de Holanda, ese país que tras os seus preciosos tulipáns agocha un dos grandes buracos fiscais da economía europea. Do seu lado están a dura Merkel,  azuzada como sempre pola súa ultradereita, pero tamén pola solidez da súa economía e o seu control financeiro sobre o sur; a conservadora Austria e a pequena Finlandia.

Un ramallote feliz de países que están a reivindicar a esencia da Unión: queremos expandir as nosas empresas, entrar libremente nos vosos mercados, eliminar a vosa competencia, comprar por dous pesos as vellas compañías que non sabedes xestionar para explotalas mellor, ampliar o mercado único laboral para producir máis barato. A cambio, dámosvos algún diñeiro para construír autoestradas e para manter o voso nivel de consumo a un ritmo aceptable, que iso tamén nos convén.

O soño europeo volve demostrar que ten os pés de barro. Pero tranqulidade. Seguramente esas palabras duras do presidente Costa axiña se esquecerán, e volverán os discuros vacuos, as palabras difusas como narcótico esencial da nosa vida en común: as subvencións de Bruxelas, as negociacións para relaxar aínda máis o mercado ou os paseos por Babia cando haxa que abordar a terrible situación do Mar Mediterráneo, tumba de persoas ás que non chega iso da liberdade, a igualdade e a fraternidade.