Superortega

A N T O N   P R I E T O

Andoriñas

Imos viaxar coa Imaxinación á Coruña. Para iso, nada mellor que facelo a bordo dun poema de Manuel Rivas que el mesmo rescatou no seu twitter: “Chegará a primeira andoriña e pensará que todo isto é unha trampa para apreixala co visgo dun silencio masacrado”. Busquen calquera obra deste polifacético intelectual coruñés e gocen cunha visión radicalmente limpa deste mundo cheo de lixo e miseria. E se queren acompañalo con algo de marcha norteña, pidan Diplomáticos ao seu youtube e escoiten, por exemplo, Nordés, con Merce Peón. Rock nórdico, potencia atlántica para tempos incertos. Bó proveito.

Inditex dona

Claro que Ortega é culpable. Sómolo todos. A vida é un itinerario de fazañas e miserias e a culpabilidade un sentimento innato ao ser humano. Ás veces incluso pasa de sentimento a feito incontestable, cando a culpabilidade se convirte nun concepto xurídico, positivo, obxectivo… non nunha verdade, porque a verdade é outro cantar. Só nunha sentencia de dereito. Ortega ten moitas culpas, claro que si. Todos e todas temos as nosas. Pero non é o monstro de sete cabezas que pintan os apocalípticos.

Ortega é un empresario, e como tal, que se saiba, cumpre escrupulosamente as leis. As leis dos abnegados e as leis dos piratas, que tamén existen. Outra cousa é que a lei non nos guste, ou que as leis dos piratas non deberan existir. Non parece xusto que as grandes corporacións aporten unha parte tan escasa do seu rendimento á economía pública, cando elas son as primeiras beneficiarias do clima de estabilidade política e económica que lles facilita o negocio.

Se acaso, son as leis do mercado global sobre as que hai que dirixir a mirada e apuntar os dardos, non contra un só empresario, por moi potente que sexa. Ortega, como tantos outros grandes herois do capitalismo, utiliza as autopistas que constrúe a política con todos os seus defectos. Os lobbys, as ideas dominantes, a importancia do diñeiro. Son a política, os parlamentos, os gobernos, os que teñen a misión de mudar estas cousas, pero eso non o damos entendido cando votamos, porque nos pode o pressing que exerce a tómbola eleitoral.

Algún inxenuo anda por ahí dicindo que todo isto pode mudar co momento coronavirus, pero quen máis quen menos pensa que nada cambiará demasiado.

Na Coruña convocaron un aplauso inmediato de apoio a Inditex. Pailanada nivel máximo. É certo que alí Amancio ten unha imaxe irrefutable, gañada a pulso, tanto polas súas actitudes persoais de mesura, discreción e compromiso coa cidade, como pola admiración que produce o éxito entre os pobres, agradecidos polos milleiros de empregos que tan intelixentemente foi creando nas últimas décadas en moitísimos sectores. Inditex axuda a extraer o mellor de sí mesmos a moitísimos profesionais e empresas da contorna. Pero pagarllo cun balbordo de xanela é algo demasiado choni. Quizaves avergoñaría incluso a ese home que foi quen de non dar nunca puntada sen fío.

Bífidus

E falando de consumismo, no que se basea toda a filosofía de imperios como Zara ou Ikea, quizá sexa oportuno lembrar un precioso libriño publicado por Anagrama hai 20 anos. O seu título orixinal, “99 francs” tradúxose rápidamente ao “13,99 euros” da edición española desta pequena novela de Frèdèric Beigberder que resulta “un relato cruel, un panfleto insolente, un alegato contra a manipulación consumista”. O autor, despois da publicación foi despedido da axencia Young & Rubicam, na que traballaba. Imaxinen unha trama real e ben documentada na que se fabrican desexos para que as persoas compremos cousas que non precisamos. E despois de ler, paseen non xa por Benito Corbal, Marineda City ou Gran Vía, senón xa polo lineal de iogures ou galletas de calquera supermercado. E mírese no espello para comprobar o que están facendo con vostede.

 

PUBLICADO EN DIARIO DE PONTEVEDRA O 21 DE MARZO DE 2020, SÉPTIMO DÍA DE CONFINAMENTO